অনুভৱ

এখন অৰণ্যৰ কবিতা       এজাক বৰষুণৰ বাবে ৰৈ ৰৈ       আৰণ্যখন শুই পাৰিছিল      পাখি লগা ডাৱৰবোৰে শুকুলা সাজ পিন্ধি আকাশত বনাই ফুৰিছিল           তেতিয়া       গছবোৰে টোপনিতে বুৰ বুৰাইছিল      লতাবোৰ বগাই গৈছিল       চেঁচা খাৱৈ এটা বিচাৰি       চুটি চাপৰ বনবোৰে যেতিয়া প্রার্থনা এটা গাবলৈ আৰম্ভ কৰিছিল      চৰাইবোৰ নিচ্ছুপ হৈ থাকিব পৰা নাছিল      নতুনকৈ গজা পাখিবোৰ লিৰিকি      হেৰুৱা ঋতুবোৰ বিচাৰি আৰণ্যখন চলাথ কৰিছিল       যাওঁ বুলি বতাহ জাকো যাব পৰা নাছিল      গছৰ ওখ ডালবোৰত বান্ধি থোৱা গাঁঠিবোৰ      খুলিবলৈ বৰ কষ্ট হৈছিল      নদীখন ভাৰ বৈ আনিব পৰাকৈ      শক্তিও নাছিল বতাহজাকৰ       আৰু নদীখন      শুকান পাতত মুখ গুজি কান্দি আছিল      বহু পৰ     ...

  কালিৰ গীত আজি গান সিদিনাৰ সংগীত ,আজি কোলাহল। সময়ৰ সোঁতত সলনি হৈ জাতিৰ সংস্কৃতি আজি জাতিৰ ধ্বংসক। গছ-গছনিৰ সৌন্দৰ্য্যৰে ভৰপূৰ বৈচিত্ৰময় পৃথিৱী আজি ওখ ওখ আট্টালিকা আৰু মানুহৰ ধূসৰ মনেৰে সজা এখন কংক্ৰীট হাবি। এইবোৰ সলনি হ'বলৈ ডাঙৰ বিস্ফোৰকৰ প্ৰয়োজন নাই। কালচক্ৰত ই সলনি হৈছে আৰু সলনি কৰিছো আমি। হেৰা বন্ধু পাহৰি নাযাবা নিজ মাতৃভাষা পাহৰি নাযাবা নিজৰ পিতৃ সংস্কৃতি সাৱটি লোৱা বন্ধুত্বক চিনি লোৱা শত্ৰু যিয়ে নিঃশেষ কৰিবলৈ আহিছে তোমাৰ জাতিক,তোমাৰ স্বদেশক যি আজি সঁচাকৈ সংকটত উদ্ধাৰ কৰা নিজ মাতৃক উদ্ধাৰ কৰা নিজ পিতৃক। যিয়ে অপেক্ষা কৰি আছে তোমাৰ বাবে পালন কৰা নিজ দায়িত্ব,...

     পুৱাৰ চৰাই চিৰিকতীৰ       বিননিত সাৰ পালোঁ ।      কাঁচিয়লি ৰ'দে উষ্ম আদৰণি  জনালে ।      নাই যে নতুনত্ব       সেই একেই বিভীষিকা       সেই একে পৰিৱেশ ।      ভাগৰুৱা হৈ পৰিছো       বন্ধ কোঠাত কিমান       আবদ্ধ থাকিম ?      উশাহ ল'বলৈ যেন        শুদ্ধ বায়ুৰ অভাৱ       জীয়াই থাকিম নে ?      ভাবিব লগীয়া হৈছে !!      ৰুষ্ট প্ৰকৃতি আজি       মানুহক সুখ লাগে, অট্টালিকা লাগে       জানে নে ? প্ৰকৃত অৰ্থত       সুখৰ সংজ্ঞা কি ?      প্ৰকৃতিক ধ্বংস কৰি আজি       নিজেই ভাৰাক্রান্ত       হৈ পৰিছে মানব জাতি,       ক'ৰ'ণাই শিকাই দিলে       জীৱনটো কিমান কঠিন       পলকতে সকলো শেষ হৈ...

আবেলিৰ বগলী উৰি যায় পাছে পাছে আনে ক'লা চন্দ্রমাৰ নিশা তৰাৰ তিৰবিৰণি, জোনৰ জিলিকণি পোহৰৰ তৰি যাই ৰেখা।  দিনত কৰি যোৱা ভাগৰ ৰাতি জুমুৰি দেখা দিয়ে চকুত জুইশালৰ জুইৰ তাপত উমাল হৈ উঠে বুকু। আঘোণৰ পথাৰৰ ধান  দাৱনীৰ কামৰ স'তে চোকা ৰ'দত বহি ৰবাব টেঙাৰ বাকলি গুছাই গুছাই আলীতে বহি চাই ভাৱে  ওলমাই নিয়া ঠোকৰ মুঠি টান। ভঁৰাল মচি মচি কোনেনো ভাৱে আজি ভঁৰালৰ ধূলি আৰু আঘোণৰ কুঁৱলীয়ে ঢাকি যাই মনৰ আশাৰ বাট। ঢাকি দিলেও আশাৰ বাটক তথাপিও নৰই খোঁজ শুৱনি প্রকৃতিৰ সুবাসত  আগবাঢ়ি যায় জীৱনৰ যুজ।  হ'লেও খেতি ভাল ওলাব তাতে পতান  যিমানেই নিদিয়া তুমি ওপচাই পলস,  সাধাৰণ চহাৰ কামৰ বোজাত  ওপচি পৰিলেও খেতি নালাগে ঠিত  নপৰে যিমানেই ঘাম মাটিত। আহিলেও বিহু, ৰাঙলী দিন আৰু আহিব কত উৎসৱ গীতি ভৰিলেও ভঁৰালৰ পৰাণ নমৰে জীৱনৰ অভাৱ দুচকুত ভাঁহে সুখৰ স্বপ্ন থাকে মুখত হাঁহি,বুকুত কান্দি। পলাই ফুৰিলেও দিনত দেখুৱালেও সুখ মুখত লুকাই থাকে দুচকুত চকু পানী। শ্যামল আৰন্ধৰা ----------------------

বনৰ শালিকা নিয়ৰৰ মুকুতা গছকি      কাহিলী পুৱাতে দিলিহি ভৰি মোৰ পদুলিত,          নিচেই কুমলীয়া পখী ক'ৰ পৰানো              আহিলি পঁজা হেৰুৱাই । নন্দন বনত নালাগে নাচি বাগি সুৰ তুলিব     মোৰেই বাগিছা শোভা কৰি থাক ।         পোক পৰুৱা বুটলি খাবি,              দেও দি নাচিবি মোৰ চোতালত । তোৰ চিকমিকিয়া কঁজলা পাখিত      চেনেহৰ মালা গাঁঠি,          হালধীয়া কোমল ওঁঠত মোৰ ভাষা দিম              মোৰ ছাঁটো হৈ থাকিবি নে তই বনৰ চৰাই ? তই পাহৰি পেলাবি বনৰ লগৰীক ,     তোৰ চিৰিক চিৰিক অবুজ ভাষাত          মায়াসনা দুচকুত বিচাৰিম             মই অন্য এখনি পৃথিৱী । মোৰ অনুভৱৰ তুলিকাত খোজ দিবি      থুপুক থাপাক কৈ,          শব্দ বিন্যাসত ভুমিকি মাৰিবি স্বৰ্ণপৰী হৈ ।         ...

মোৰ হৃদয়ৰ যে অসুখ বিজ্ঞাপন এটি দি নহ’ল আঁৰি দিয়া,  তুমিও নেদেখাটোৱে স্বাভাৱিক এইযে মিছলীয়া হাঁহিটো সিয়ে জগৰীয়া ৷ তোমালৈ বুলি মৌন ভাষাৰে লিখা কবিতাটি শেৱালিৰ লগতে তলসৰা হ’ল সূৰুযমুখীৰ দৰে চকুত চকু থবলৈ অপূৰ্ণ হৈয়ে ৰ’ল ৷ নাজানিলোঁ  প্ৰেমিক চৰাই হ’বও নাজানিলোঁ সময়বোৰ কুটি কুটি মিছাতে বোন্দাপৰ, সেউজীয়াবোৰ ক’ত হেৰুৱালোঁ ফাগুণ নহাকৈ নগ্ন হ’লোঁ ৷ সেউজীয়া হৈ থকাৰ মন্ত্ৰটি দিছিলে পিতাই হাতৰ মুঠিত বিশ্বাসেৰে গুপুতে, সেইটোও ধৰি ৰাখিব নাজানিলোঁ ৷ বোকা-পানী নগচকো বুলি কৃষকৰ ল’ৰাই বিদ্ৰোহ কৰিলে কেনেকৈ হ’ব, আমিতো সোণৰ চামুচ মুখত লৈ ৰূপৰ পালেঙত জন্মা নাই ৷ নাজানিলোঁ  আদৰ কৰিব নাজানিলোঁ নুবুজিলোঁ বসুন্ধৰাৰ আঁচলৰ উম ৷ উভতিম  পুনৰ উভতিম যদি সেউজীয়া হ’ব পাৰোঁ অপূৰ্ণ কবিতাটি পূৰ্ণ কৰি ৷ অমৰদীপ কলিতা  ~~~~~~~~~~~~~~~~~~

   সেউজী ৰাণী কি যে মোহনীয়া তুমি   সেউজ মানেই নহয় জানো জীৱন যৌৱন   ইমানেই ধুনিয়া তুমি চালে চকুৰোৱা  কুল কুল সুৰৰে বৈ আহে নিজৰা   টোপ টোপ কৈ বৰষুণৰ টোপোল যেন নপূৰৰ ঝংকাৰ  ৰিৱ ৰিৱ কোমল বতাহ নহয় জানো তোমাৰেই পৰশ  যেনিয়ে চাও তেনিয়ে কি যে বিতোপন কিযে মোহনীয়া তুমি ।  ৰ'দ বতাহ বৰষুণ গছ বন পশু পক্ষী  ফুল তৰা পোক পৰুৱা পখিলাৰে কি যে মোহনীয়া কি যে বিতোপন  আমাৰ সেউজী ধৰা । যাৰ ৰূপৰ তূলনা নাই যি তূলনা বিহীন  ৫ জুন , বিশ্ব প্ৰকৃতি দিৱস  তোমাৰ নামতেই আমি কৰিছোঁ প্ৰতিজ্ঞা  তোমাক সজাই তোলাৰ দায়িত্ব আমাৰ  কোনোৱে যদিও তোমাক কৰিছে আঘাত  ক্ষেমিবা আই মাতৃ  তুমি অবিহনে আমিও নিৰুপায়  সেউজী ৰাণী প্ৰকৃতি ৰাণী  স্বাগতম , স্বাগতম , স্বাগতম                               মৃণালী গোস্বামী   ---------------

চিঠিখনতে লিখি দিম সময় দিন বাৰ আহিবানে তুমি দিখৌ নদীৰ পাৰ  নিজানত বহি আমি কথা পাতিম  চিকমিক জোনাকত তোমাক বহুত মৰম যাচিম... শাওণৰ বতৰত তোমাৰ দেহা বোকামাটিৰে লুতুৰি-পুতুৰি হৈ গৈছিলা কঠীয়াৰ ভাৰ তুলি  তেতিয়াই ভাবিছিলো  এদিন তোমাক সুধিমেই  মৰম আছেনে মোলৈ বুলি...  ময়ো গাঁৱলীয়া লৰা নাঙল ধৰি  পুৱাতে ওলাওঁ পথাৰলৈ  তুমি ভুঁই ৰোৱা দেখা পালেই  মুৰ তুলি চাই থাকো তোমালৈ  বেয়া নোপোৱা যদি আহিবানে  অলপ মোৰ কাষলৈ... তোমাৰ মুখখন দেখিলেই  ক’ব নোৱাৰোঁ কিয় এনেকুৱা হৈ যায়  ঘৰলৈ আহিলেও মনটোৱে শান্তি নাপায় কাইলৈ তোমাৰ পথাৰখন শেষ হব মোৰো আৰু তিনিদিন মান লাগিব  তুমি পথাৰত নাহিলে কিন্ত বৰকৈ কিবা কিবা লাগিব  একো বুজাবকে পৰা নাই  কি কৰোঁ ? তুমিতো মোক এবাৰ হলেও মন কৰিছা ন পাৰিম নে তোমাক কিবা কবলৈ অলপ লাজো লাগে  তোমাৰ পেহীহঁত, খুৰীদেউ, এপাদেৱে দেখিলে মনত কি ভাবিব   এনেই মিচাতে তোমাক হে গালি পাৰিব  পথাৰত আহি কিহৰ চুপতি বুলি যদি কয়, আয়ৈ তাতোকৈ ভাল  আমি দিখৌ নদীৰে পাৰতে অকলশৰে বহিম  তোমাৰ হাতত মোৰ ৰক্তাক্ত কলিজাখন...

তপত দুপৰীয়া  উচ্চ উঞ্চতাত জ্বলে,  ভৰ দুপৰীয়াৰ বেলি।  চকুত জোনাকী নাচে,   তপত বোকাত ভৰি।  ৰোৱনীৰ ঘৰ্মাক্ত দেহাৰে,  পথাৰৰ সেউজ ধাননি।  সজাঁল ধৰা কঠীয়াৰ,  উলাহৰ গুনগুননি।  বাস্পীভূত পানীৰে,  আকাশত পানীৰ গাঠনি।  প্ৰখৰ ৰ'দত চিৰাল ফাঁট মেলে,  হাহাকাৰ পানী আৰু পানী। ভৰ দুপৰীয়াৰ ভয়তে,  কনকন মাছ কেইটাৰ  দলকেইডালেই আশ্ৰয়স্থলী।  মুৰৰ পাগুৰী খুলি,  গছৰ ছাঁ পাওঁ কেনি।  দুপৰীয়াটোৱে দিনটো দুভাগ কৰিলে,  পুৱা আৰু আবেলি।   যেন বহুদুৰ বাট পুৱাৰ পৰা গধূলিলে,   মাজত ক্ষন্তেক জিৰণি।                                  পাপু শইকীয়া                                                         চিনাতলী (গোলাঘাট)            ...

             তুমি আহিছিলা এদিন          মোৰ আবেগৰ সেউজীয়া পথাৰলৈ । সিচি দিছিলা  এবুকু হেঁপাহ, এবুকু মৰম  সাজিছিলো এটি আশাৰ  কাৰেংঘৰ ।                 সুৰ এটি বাজি উঠিছিল           তুমি আবেগিক হৈ পৰিছিলা          তোমাৰ ওঁঠ দুটি মৌন হৈ পৰিছিল         আৰু ময়ো আবেগিক হৈ পৰিছিলো ।             এক শিহৰণ অনুভৱ কৰিছিলো দুয়ো  আৰু অন্য এখন পৃথিৱীলৈ  আমি গুছি গৈছিলো ।               এজাক বৰষুণ দিছিল             ধাৰাষাৰ বৰষুণ        সেই বৰষুণৰ প্ৰতিটো টুপালে                  আমাক উনমনা কৰিছিল ,               বৰষুণ জাক কমিছিল আৰু      তুমি ও আঁতৰি গৈছিলা           ...