অনুভৱ

          জুমি চাইছিলো       এদিন সপোনৰ দুৱাৰ খনলৈ       চয়াময়া কুৱলিৰ ফাঁকে ফাঁকে তোমাৰ ছবিখনি দেখিছিলো       নিলাভ নয়ন যুৰিৰে তুমি মোলৈ চাই হাহিছিলা ।      বুকুখন কঁপি উঠিছিল       এক অজান শিহৰণ তুলি ।      লাহে লাহে মই আগবাঢ়ি গৈছিলো       দেখা পালো দুৱাৰখন খোলা আছে       তাতেই তুমি থকা উমান পালো ।      দুয়ো দুয়োৰে হাতত ধৰি খোজ ললোঁ       তোমাৰ পৰশত প্ৰাণ পাই উঠিল মোৰ       উন্মুক্ত হৃদয়ৰ অনুভৱ       বহু দুৰ আগবাঢ়ি গ'লো       তুমি অজানিতে  এৰি দিলা       তোমাৰ হাতখন       মই বাট হেৰুৱাই পেলালো ।      আজিও তাতেই ৰৈ আছোঁ       আহিবা বুলি আৰু লৈ যাবা       সপোনৰ দুৱাৰ খন খুলি ,      তাতেই যুৰিম আমি দুয়ো...

শৰতৰ প্ৰথম জাক নিয়ঁৰে মোৰ কাণে কাণে কৈ গল  শৰত আকৌ আহিল । এক মিঠা আলোড়নৰ সৃষ্টি কৰি  এক মিঠা পৰশ তুলি । ভাল লগা দিনবোৰৰ  দুৱাৰ দলিত  সপোনে সাৰ পালে , অনুভৱবোৰ জাগ্ৰত হ'ল  আঙুলিৰ ফাঁকে ফাঁকে শব্দৰ অলংকাৰ জাগ্ৰত হল  লিখিবলৈ তোমাৰ নামৰ কবিতা । স্মৃতিৰ ৰহঘৰত আকৌ সৃষ্টি হব নতুন কবিতাৰ  মোৰ হৃদয়ত গুঞ্জৰিত  হব তোমাৰে কবিতাৰ শিৰোনাম । শৰতৰ প্ৰথম জাক নিয়ঁৰে  দিলে যে তাৰেই বতৰা । নিবেদিতা দাস কলিতা   (নলবাৰী) 

মোৰ ডায়েৰীৰ ভাঁজত তুমি দিয়া চিঠি  আৰু মায়াৱী ছবিবোৰৰ আৰ্তনাদ শুনিলো আজি আকৌ বহু দিন অন্তত, জানা...! তুমি লিখা মধুৰ বাণীবোৰে মোক কন্দৱাই হে এৰে ! তুমি তো আজি সুখী নো কলিজা...? মই তোমাৰ হ'ম বুলি আশা পথেৰে সদায়েই আগবাঢ়িছিলা তোমাক মই পাহৰিম বুলি ভয়তে... কতো না শপথেই খুৱাইছিলা !  কিমান যে বৰ্ণিত আছে তোমাৰ হিয়া ভাষা মোৰ জখমী মনৰ ৰক্তাক্ত হৃদয়খনত, হয়তো তুমি নাজানো ! তুমি গুচি গ'লা আনন্দত আৰু মই ক্লান্ত ভাৱনাত কিদৰেই ৰাখোঁ জীয়াই তোমালৈ দিয়া কথা ! সপোনত উৰিছিলো দুয়ো কল্পলোকতেই বাস কৰিছোঁ, বহু চিন্তাতেই যেন কৈছিলা তুমি... ধুমুহা আহিলে হাতে হাত ধৰিম বৰষুণ দিলে একেলগেই তিতিম কষ্ট চুলে একেলগে কান্দিম দুখ সাগৰত ককবকালে সাৱটি ধৰি একেলগেই মৰিম ! হয়...! আজি চকুলোত ভাহিছো স্মৃতি সাগৰতো ডুবিছো নাই...! স্মৃতিৰ বন্তি গছ জ্বলি জ্বলি শেষ হোৱা নাই যেন কেৰাচিন,পেট্ৰোল পৰা দি  আৰু বেছি হে জ্বলি উঠিছে  গছজোপা লহপহকৈ। সঁচাকৈয়েই....! আজি পৃথিৱীখন নিষিদ্ধ লাগে তুমিহীন কিদৰেই বুজাওঁ....! ঠিকনা বিহীন যেন হৈ পৰিছে মোৰ জীৱন; তোমাৰ বাসনা তৃপ্তিৰ  পগলা ভাৱিছিলা হয়তো মোক; পেলনীয়া আৱ...

কথা পতাৰ হাবিয়াস নাই মোৰ তোমাৰ হতে । প্ৰেমৰ বাসনাইও মত্ত কৰা নাই তোমাৰ বাবে । তুমি বাৰু সেই বিশ্বাস ঘাতকজন নোহোৱানে ! যি মোৰ হৃদয় খন ভাঙি থৈ গৈছা । এটা এটা নতুন কৌশলেৰে এটা এটা নতুন পৰিঘটনা।অকল মোৰ লগতেই নে আন কাৰোবাৰ লগতো ! প্ৰশ্ন কৰিবৰ মন নাযায়, তথাপি ভাঙি থৈ যোৱা হৃদয় খনেও সহিব নোৱাৰি সুধিছো। মোৰ হৃদয়ত উঠা জোৱাৰ ভাটাৰ বোৰ এতিয়া আৰু নাই।কোনো দিন ঘূৰি ও  নাহিব ছাগে । আৰু তোমাৰ দৰে অভিনয়ো কৰি যাব নোৱাৰো । কেৱল সময়ে সময়ে ভগ্ন হৃদয় খনে  চিঞৰি চিঞৰি কান্দিব বিচাৰে । কিন্তু সেই কান্দোনো আজি তোমাৰ বাবে অচিনাকি হৈ ৰল । মনে মনে বহু ভাবিছিলোঁ জানা ! ভাবি থাকোতেই গল।এইবোৰ মনৰ ভ্ৰম জানা,তোমাৰ দৰে ভণ্ড প্ৰেমিকে মোৰ দৰে আৰু কাৰ ঠুনুকা হৃদয় ভাঙিছা । পাৰিলে এইবোৰ নকৰিবা । আনৰ জীৱন লৈ হেতালী নেখেলিবা । সকলোৱেইতো মোৰ দৰে হব । তেতিয়া তোমাৰ বৰ ভাল লাগিব নহয় ! মই জানো তুমি আন্ধাৰৰ ৰজা, কোন সময়ত কোন দিশে গতি কৰা নিজেই নাজানা।চাবা এদিন তুমি ও পিছল খাবা । তুমিও প্ৰতাৰিত হবা তোমাৰ দৰে ভণ্ড প্ৰেমিকাৰ পৰা।তেতিয়া লৈ মোৰদৰে হৃদয় খন আইনা ভঙা দি ভাঙি  চকনাচুৰ হব।তেতিয়া মই কম আনৰ হৃদয়ৰ সৈতে খেলা কৰাৰ ...

অভিমান সকলোৱে কৰে  তুমি বাৰু কিয় ইমান অভিমানকাৰী  বন্ধ দুৱাৰৰ ভিতৰত ৰাখিলা মোক শিকলিৰে বান্ধি  ইমান অন্ধকাৰ আছিল কোঠালিটো  মাথোঁ এডাল মমবাতি  তাকো আধাপুৰা  কেতিয়া নুমুৱাই যায় একো ভৰসা নাই  তোমাৰ অভিমানবোৰ সামৰি নোৱাৰা জানো আহিব আকৌ ঘূৰি.....? যদি তুমি পাৰা  ঘূৰাই দিয়া মোক অতীতৰ স্মৃতি !খং অভিমানবোৰ টোপোলা বান্ধি । যদি তুমি পাৰা তোমাৰ হৃদয়ৰ বন্ধ কোঠালিৰ দিয়া দুৱাৰ খুলি  অলপ চেচাঁ বতাহ লওঁ  প্ৰেমৰ সুবাসেৰে  অলপ উশাহকণ দীঘল কৰোঁ জীয়াই থকাৰ মানসেৰে । প্ৰেম কৰিলে বাৰু কিয় নীৰ বয়  প্ৰেম যদি সচাঁ হয়  কিয় আপোন নহয় .....? ইমান পবিত্ৰ শব্দটি  যাক গোলাপেৰে আদৰা হয় কাঁইটবোৰ সেইবাবে আছে নেকি  মৰমবোৰ যেতিয়া চলনাময়ী হয়  কাঁইটবোৰত আঘাত পায়  সেইবাবে প্ৰেম কৰিলে নীৰ  বাৰে বাৰে বয় ।                                         কল্যাণী ডেকা (নলবাৰী)

তুমি মোৰ জীৱনৰ  এটি সৰু তৰা, তোমাৰ মাজতে আছে মোৰ মৰমৰ ধৰা। তুমি হাঁহিলে মোৰ  বিষাদ আতৰে, তোমাৰ চকুলোৱে মোক নিমিষতে মাৰে। তোমাক পাবলৈ মোৰ মন ব্যাকুল, মৰম তোমাৰ বাবে আছে বিপুল। জীৱনৰ লগৰী হৈ তুমি থাকিবা, জনমে জনমে মোৰ  মৰম লবা। কাহানিও তুমি প্ৰিয়া আতৰি নাযাবা, সপোনৰ ঘৰ ভাঙি হেৰাই নাযাবা। যুগে যুগে তোমাক মই কাষতে বিচাৰোঁ, মোৰ দুখৰ পৰত মই তোমাক হাততে বিচাৰোঁ। হেৰাই নাযাবা প্ৰিয়া হেৰাই নাযাৱা, জনমে জনমে তুমি হৃদয়তে থাকিবা। সৃষ্টি প্ৰকাশ (মৰিগাঁও) ==================

                       বিনিদ্ৰ ৰজনী কটাই মানুহৰ অভিলষিত প্ৰতাৰণা সহি আজিও স্থিৰ কাঞ্চনজঙ্ঘা । নাৰী সেই কাঞ্চনজঙ্ঘাৰ শিৰৰ ধৱল কিৰীটি । অংশুমালীৰ গোলকীয় উষ্ণতা নহয়; ই যে গোলকীয় হিংসা-দ্বেষৰ বিৰুদ্ধে নাৰী মনৰ অসহনীয় উষ্ণতা । যি উষ্ণতাই খহাইছে আজি কাঞ্চনজঙ্ঘাৰ গৌৰৱ কিৰীটি। সেয়ে আজিৰ সহনশীলা নাৰীৰ নাম দিব খোজোঁ মই ' জয়মতী ' । সাৰস্বত সাধনাত ব্ৰতী অবিশ্ৰান্ত যি আজিৰ নাৰী সেই নাৰীৰ নাম ৰাখিছোঁ মই গাৰ্গী অথবা মৈত্ৰেয়ী  । আকাশ-মহাকাশ একাকাৰ কৰি তথ্যানুসন্ধানত,ডেও দি যি নাৰী আজিও ফুৰিছে ঘূৰি; সেই নাৰীৰ নাম দিম মই সুনীতা উইলিয়ামচ । সুৰ-তাল-লয়েৰে কৌটি জনতাৰ হৃদয়ৰ তাঁৰত ঝংকাৰ তুলি, সুৰৰ অমিয়া বোঁৱাই থকা আজিৰ নাৰীৰ নাম দিম মই কাদম্বৰীৰ বৰপুত্ৰী-লতা । ক্ৰীড়াৰ পথাৰত প্ৰলয় নমাই নামি আহে যেতিয়া তুহিন-সংকল্প হিমবাহ হৈ সেয়াযেন স্বদেশলৈ পদকৰ ৰূপত সোণৰ বোৱতী সুঁতি । ক্ৰীড়াশীল আজিৰ প্ৰতি নাৰীৰ নাম থ'ব খোজোঁ মই হিমা মাথো হিমা । দলিত, ঘৃণাৰ পাত্ৰ আৰু অস্পৃশ্যক বুকুত সাৱটি ল'ব পৰা আজিৰ নাৰীক নাম দিম মই - মাদাৰ টেৰেছা। দেশ মৰিলে আমি...

পুৱাৰ ৰ'দালিত লাহে লাহে অংকুৰিত হয়  এটি সোণোৱালী স্বপ্ন, ৰ'দ জিলমিল  স্ৰোতস্বিনী নদীৰ বুকুৰ ভটিয়নি সোঁতত  উঁটি-ভাঁহি যায় জীৱনৰ এটি এটি তৰঙ্গ, সূৰ্য্যাস্তৰ পাছতেই এন্ধাৰ নামিব লুকাই পৰিব দিনৰ সমস্ত বৈভৱ, এন্ধাৰ বিদ্ৰোহী মোৰ ৰাতিৰ কবিতাটি  জোনাকত উমলি থাকক । গীতালি মহন্ত । মৰিগাওঁ । ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

আবেলিৰ বগলী উৰি যায় পাছে পাছে আনে ক'লা চন্দ্রমাৰ নিশা তৰাৰ তিৰবিৰণি, জোনৰ জিলিকণি পোহৰৰ তৰি যাই ৰেখা।  দিনত কৰি যোৱা ভাগৰ ৰাতি জুমুৰি দেখা দিয়ে চকুত জুইশালৰ জুইৰ তাপত উমাল হৈ উঠে বুকু। আঘোণৰ পথাৰৰ ধান  দাৱনীৰ কামৰ স'তে চোকা ৰ'দত বহি ৰবাব টেঙাৰ বাকলি গুছাই গুছাই আলীতে বহি চাই ভাৱে  ওলমাই নিয়া ঠোকৰ মুঠি টান। ভঁৰাল মচি মচি কোনেনো ভাৱে আজি ভঁৰালৰ ধূলি আৰু আঘোণৰ কুঁৱলীয়ে ঢাকি যাই মনৰ আশাৰ বাট। ঢাকি দিলেও আশাৰ বাটক তথাপিও নৰই খোঁজ শুৱনি প্রকৃতিৰ সুবাসত  আগবাঢ়ি যায় জীৱনৰ যুজ।  হ'লেও খেতি ভাল ওলাব তাতে পতান  যিমানেই নিদিয়া তুমি ওপচাই পলস,  সাধাৰণ চহাৰ কামৰ বোজাত  ওপচি পৰিলেও খেতি নালাগে ঠিত  নপৰে যিমানেই ঘাম মাটিত। আহিলেও বিহু, ৰাঙলী দিন আৰু আহিব কত উৎসৱ গীতি ভৰিলেও ভঁৰালৰ পৰাণ নমৰে জীৱনৰ অভাৱ দুচকুত ভাঁহে সুখৰ স্বপ্ন থাকে মুখত হাঁহি,বুকুত কান্দি। পলাই ফুৰিলেও দিনত দেখুৱালেও সুখ মুখত লুকাই থাকে দুচকুত চকু পানী। শ্যামল আৰন্ধৰা ----------------------

       সৌ যে ৰঙা গোলাপ পাহ আমি লগপোৱাৰ প্ৰথমটো স্মৃতি  তোমাৰ বাৰু মনত আছে নে ? নৈ পাৰৰ উন্মনা বতাহ যাক । তোমাৰ হাতত হাত থৈ কহুৱা বোৰৰ মাজে মাজে মই যে  পখিলা খেদিছিলো, আৰু তুমি মোলৈ ৰʼলাগি  চাই আছিলা চকুৰ পতা নজপোৱাকৈ । ভাল লগা আছিল নহয়  তোমাৰ মোৰ একান্ত ব্যক্তিগত সময় বোৰ, মই তোমাৰ বুকুত  মূৰ থৈ উচুপি উঠিছিলো  তুমি কিন্তু মোক এৰি কেতিয়াও নাজাবা দেই বুলি কৈ । আৰু তুমি যে মোক শান্তনা দিবলৈ ৰঙা গোলাপ পাহ মোৰ দীঘল  বেনী দালত গুজি দিছিলা কপালত এটা মিঠা চুমা আকিঁ । ভাল লাগে জানা স্মৃতিবোৰ  সুৱঁৰি অনুভৱ বোৰৰ মনিকোঠাত তুমি গুজি দিয়া সৌ ৰঙা  গোলাপ পাহ আৰু বেছি ৰঙা  হৈ ফুলি উঠে ।।          পূজা শইকীয়া   ********************* 

ফাগুনৰ এটি কোমল সন্ধিয়া মনত বা আছেনে তোমাৰ ! পলাশে আবিৰ সনা জোনালী হৃদয় মোৰ ল'লাহি আকোৱালি তোমাৰ বুকুৰ উমত । চেনেহৰ সেন্দুৰীয়া দলিচা বনত মোৰ সিঁচি দিলা সেউজীয়া গুটিমালী বোৰ ।। আকাশ নীলা বুকুৰ পথাৰ খনত দুয়ো মিলি সাজিছিলো এটি কণমানি পজাঁ । জোন সৰা জোনাকৰ কৃষ্ণচুড়া ৰঙে সজালেহি আমাৰ দুয়োখনি হিয়া ।। সচাঁ মিছা অভিমান খেলিলো কতনো খেল পাতিলো কিমান কথা জোনাকৰ পাৰতে ৰৈ। ৰুণজুণ নুপুৰেৰে জোনাকী জনীয়েও আহি  উজলাই তুলিছিল আমাৰ সৰু পজাঁ।। ৰংবোৰ গভীৰ হ'ল ৰাতিও গহীন হ'ল নামি আহিল এন্ধাৰৰ অমানিশাবোৰ । আচঁলত সাঁচি ৰখা মৰম জোনাকীটিও  এন্ধাৰৰ আঁৰ লৈ হঠাতে নোহোৱা হ'ল ।। বালিয়ৰি ধুমুহাই ভাঙি থৈ গ'ল  জোনাক আকলুৱা আমাৰ হিয়া পজাঁটি ।। তুমি আঁতৰি গ'লা ৰংবোৰো আঁতৰি গ'ল সজোৱা নহ'ল আৰু জীৱন সপোন বোৰ । যোৱাৰ পৰত নিদিলা এষাৰি মাত খং নে অভিমান নাজানিলো মই । ঠিকনা বিহীন হৈ সময় বালিত  পৰি ৰ'লো ৰূপহীন বালিচন্দা হৈ ।।  আছা যদি এতিয়াও জোনাকী বাটত ৰৈ হেঙুলীয়া আকাশৰ ৰামধেনু চাই । দেখিবা সদায়ে মোক   মৰম কহুঁৱা হৈ  বাট চাই আছো  মাথো জোনাকৰ ছাঁ হৈ ।। ৰঞ্জুলা শৰ্মা ----------%...

জোনাক নিশাটি  অকলে অকলে বহি তন্ময় হৈ চাইছো আকাশলৈ নিশা যিমানে গভীৰ হৈ আহে আকাশৰ বুকুত  জোনাকৰ নানা খেলৰ এক অপূৰ্ব দৃশ্য ! কবিৰ মনলৈ আহে শব্দৰ মুকুতা মালা । কিমান যে ৰোমাণ্টিক ভাবে আগুৰি লয় কবিৰ কাব্য কাননত । কত প্ৰেয়সীয়ে খিৰিকৰে চাই পঠিয়াই জোনাকলৈ মনৰ মাজত প্ৰিয়জনৰ  ছবি আঁকি আঁকি । আকৌ কতজনৰ দুখৰ বন্যাই আগুৰে উজাগৰী জোনাক নিশা ! হৃদয়ে যেতিয়া নুবুজে মৰমৰ গভীৰতা স্বপ্ননীল আকাশৰ জোনাকেও দিব নোৱাৰে সহাৰি উজাগৰী নিশাৰ । বিষাদে আগুৰি লয় স্নিগ্ধ জোনাকৰ পোহৰ ।। মন্দিৰা বৰুৱা ***********************

                         এদিন আমাৰো সপোনবোৰ পূৰ হ'ব, এটি সৰু পঁজা আৰু এমোকোৰা হাঁহি, কষ্টবোৰ বুকুত থাকিব, আশাবোৰে মেলিব পাহী।  বয়স বাগৰিব বছৰৰ পাছত বছৰ।  ক'লা ডাৱৰ ছাতিয়ে মোহাৰি,  কৰিব চৌপাশ ধুসৰ।  সেই হেপাঁহেৰেই যাত্ৰা,  চেৰাশালিৰ পৰা মৰিশালিলৈ,  জীৱনত কৰাঁল বন্ধা,  বিফলতা ভৰা পাচিটো লৈ।  আপুনি টিতকাৰি মাৰিব,  কাৰণ একেবোৰ সপোনেই জীৱন জুখিব,  সফলতাই গজাঁলি মেলিব,  সময়ৰ বোকোচাত আশাবোৰ লিখিব।  কাৰোবাৰ বাবে পথ দূৰ্গম,  আৰু...  কাৰোবাৰ বাবে... সেই পথ হয় সুগম।                                পাপু শইকীয়া                                                                      ...

মানিছো আপুনি হাজাৰবাৰ প্ৰেমত পৰে । মানিছো প্ৰত্যেক বাৰেই এনেকুৱা লাগে যে প্ৰথমবাৰ প্ৰেমত পৰিছে । মানিছো উৰিবলৈ আকাশখন বিশাল  কিন্তু মনত ৰখা ভাল দিনৰ শেষত উভতিবলৈ  এটা নিৰ্দিষ্ট ঠিকনা লাগে । সাতঘাটত মন এৰি অহাৰ পৰিণতিত যদি নিষিদ্ধ হয় আপোনাৰ প্ৰৱেশ সেই নিদিৰ্ষ্ট ঠিকনাত ক'ত কাটিব আপোনাৰ শীতৰ সেমেকা ৰাতি । ঋতুপৰ্ণা দত্ত   -----------------------

হঠাৎ..... এজাক বলিয়া বতাহে অজানিতে লৈ আহিল তোমাৰ বতৰা নুশুধো বুলিও শুধো তোমাক ভালে আছানে ? জানো  উত্তৰৰ সলনি আহিব কোনো বেপেৰুৱা শব্দৰ সমাহাৰ সেয়ে... আজিৰ পৰা নলওঁ আৰু তোমাৰ বাতৰি সদায় দিয়াৰ দৰে সন্ধিয়াৰ প্ৰাৰ্থনাত গুজি দিম এখিনি আশা মই কাষত নাথাকিলেও ঈশ্বৰ সদায় তোমাৰ সঙ্গত থাকিব মোৰ সভক্তিৰ প্ৰাৰ্থনাই  তোমাক বিপদৰ পৰা আজুৰি আনিব মোৰ আন্তৰিকতা ভৰা বিশ্বাসে সদায় তোমাৰ কুশল বাতৰি ল'ব । তুমি নিবিচাৰিলেও  মোৰ শুভকামনা সদায় তোমাৰ লগত থাকিব সেউজ বুলিয়া এটি ছাঁয়া হৈ আন্ধাৰ নিশাৰো সঙ্গী হ'ব ।                               দীপিকা গোহাঁই ফুকন -----------------------------

বেজাৰৰ ডাৱৰ বোৰ গলি গলি ঝৰ ঝৰ কৈ সৰিছিল  দুচকুৰ পাৰ ভঙা বৰষুণ জাক বুকু জুৰাবলৈ  এতিয়া পোনাকনো নাই কাষত ৰঙা নদীৰ বলিয়া বানত সি ও নোহোৱা হ'ল । এতিয়া নিতৌ খিৰিকীত টোকৰ মাৰি  মোক জগোৱা প্ৰভাতি পক্ষীটিৰ কাকলিত শুনো পোনাকনৰ মাত, তাৰ ধেমালিত তাকেই দেখাপাওঁ বুকুৰ হেঁপাহেৰে দুবেলা দুমুঠি  তালৈকে যুগুতাওঁ, দেও দি দেও দি কত যে নাচোন  তাৰেই হিঁয়া জুৰাওঁ । হেঙুলীয়া আবেলিৰ অস্ত আকাশত  ৰঙা সুৰুজৰ ৰং চাওঁ  কিজানিবা তাতেই তোমাক লগ পাওঁ... জানাইতো, কেতিয়াবা কেতিয়াবা আগচোতালত বহি  সন্ধ্যা তৰাটি লৈ চাই চাই  তোমাৰে কথা হওঁ... তুমি ৰুই থোৱা  নাহৰ, হাচ্‌নাহানা,আৰু  ৰঙা কৰবীৰ পুলি কেইটা  সযতনে ৰাখিছো, জানো , তুমি আৰু নাহা... তথাপি তোমাৰ আচবাব বোৰ ধুই,শুকুৱাই সামৰি থৈছো, জীয়াই আছো সেয়ে মনত যে এটি  ক্ষীণ আশা পুহি ৰাখিছো, কিজানিবা মোৰ হেৰোৱা পোনাটি  কাহানিবা উভতি আহেই তাৰেই ক্ষণ গণিছো ।                     গীতালি মহন্ত                     ...

প্ৰেম জানো খুজিলেই দিব পাৰি ? প্ৰেম জানো বিচাৰিলেই পাব পাৰি ? প্ৰেমৰ যে বহুত দাম !! ধনেৰেও কিনিব নোৱাৰি । আজীৱন বৈ থাকে তৃষাৰ নৈখনি নিৰৱে,হৃদয় পৃথিৱীত, বাট চাই নিৰৱধি স্বাস্বত এক হৃদয় স্পন্দন য'ত প্ৰেম জিৰাব খোজে । উপচাই দিব প্ৰেমে আশ্ৰিত  উপকূল,  যদিহে পাই নিঃস্বাৰ্থ মৰমৰ নিবিড় নিৰাপত্তা । নীলিম, সুন্দৰ প্ৰেমৰ মনাকাশ বিশাল হৃদয়ৰ অপূৰ্ণ হাবিয়াস ।  প্ৰেম যে এনেকুৱাই ,পাৰ্থিব ৰঙেৰেও বোলাব নোৱাৰি । ৰঞ্জুলা শৰ্মা                                                                                                               গুৱাহাটী। ----------------------------