অনুভৱ

উফ্ আৰু কিমান শুনিম বিৰক্তিকৰ শব্দ ! কচম সৃষ্টিকৰ্তাৰ  ধৰ্ষণকাৰীসকলে পাওঁক শাস্তি ভয়ানক দৃষ্টান্তমূলক শাস্তি। অভিশাপ মানৱৰ ৰাজপথত অথবা মুকলি ঠাইত স্ব-চকুৰে দেখা পাওঁক সৱে ইহঁতৰ কৰ্মফল। অনেক আশাবাদী আমি সৱে জঘন্য কৰ্মৰ ফলাফল সাউৎকৰে বাহিৰ হওঁক জিলিকি উঠক প্ৰতিচ্ছবি হয়, ভয়ানক ছবি। কিমান অপেক্ষা কৰিম চাওঁতে চাওঁতে নামি আহিছে  অমানিশা চৌদিশে শ্ৰৱন ইন্দ্ৰিয় যেন অকামিলা হৈছে নিলজ্জহঁতৰ অপকৰ্মৰ বতৰা পাই। ক'ৰবাত জাতিৰ মেৰুদণ্ডস্বৰূপ ডেকা অভিশপ্ত বুঢ়াও কিছুমান পিছপৰি থকা নাই এই কৰ্মত নিজকে লাজ লাগিছে জীৱশ্রেষ্ঠ হিচাপে । আধাফুলা কলিটিৰ দৰে যৌৱনত ভৰি নিদিওতেই বলি হয় নিষ্পাপ শিশু  বলি হয় অচল বুঢ়ীওঁ  ৰেহাই নাপায় আনকি জন্তুওঁ । হিংস্রক জন্তুৰ দৰে টানি-হিচড়ি যাতনা দিয়াৰ লগতে মৃত্যুৰ স্বাদ সহস্রগুণ কৰে  জুই জ্বলাই অথবা ডিঙিটিপি নৰখাদক অমানুহকেইটাই । ধৰ্ষিতাৰ হৃদয় উপত্যকা দ্বিখণ্ডিত হয় সোনোৱালী সপোন আৰু আশাবোৰ চূৰমাৰ হয় ক্ষণিকতে হৃদয় বিদাৰক ক্রন্দ্ন ভাঁহি উঠে চিৰকাল । পাশৱিক অত্যাচাৰ কৰি হত্যা কৰাৰ পিছতো ভ্রমি ফুৰে মুকলি আকাশৰ তলত সহ্য নহয় আনকি মাতালৰো মনুষ্যকুলৰ কলংক কেইটাই শাস...

খিৰিকীখন খুলি দিছোঁ বহুদিনৰ মূৰত, আজি খিৰিকীখন খুলি দিছোঁ। হিম চেঁচা বতাহজাকে, জোৰেৰে জোঁকাৰি দিছে, মোৰ ভগ্ন হৃদয়। খৰস্ৰোতা নৈৰ দৰে, বিষাদবোৰ উৰি গৈছে। সপোনবোৰ কঁপি উঠিল, স্মৃতিবোৰ নোহোৱাকৈ, আগবাঢ়ি যাব পাৰিম জানো? ইমান দিনে সাঁচি ৰখা মৰমবোৰ.........!! যাওঁক যাওঁক উৰি...  বহুদিনৰ মূৰত, আজি খিৰিকীখন খুলি দিছোঁ। পাতল পাতল লাগিছে। হয়তো কাঁইটবোৰ কুমলিল। চেপাঁ উত্তেজনা বোৰ  লাহে লাহে নোহোৱা হৈছে। আৰু চেঁচা বতাহ জাক... ? চোৱা ম্ই হাঁহিছো... সেয়ে আজি খিৰিকী খন খুলি দিছোঁ।।               সীতা দেৱী , বিহপুৰীয়া

              মই অৰণ্য, অৰণ্য হৈ কৰিছো মানৱ সভ্যতাৰ গঢ়ি তোলা কাষটিশীল।ময়েই অৰণ্য। মই য়েই জীৱৰ জীৱন মোৰ বুকুতে জীয়াই থাকে  পশু - পক্ষী,সমস্ত জগত মই য়েই ঋতু য়ে ঋতু য়ে ল ও মোহনীয়া ৰূপ। হে মানুহ,সুসভ্য হৈওকৰিছা জীৱন প্ৰদায়িনীৰ মহা ধবংস য জ্ঞ। মানুহৰ হাতুৰা আজি চলিছে মোৰ বুকুত সাক্ষী মাথোন ভূ- গৰ্ভৰ কংকৰ বুকু। জানিবা কৰুণা ময়ী শ্যামলিমা শান্তি ময় কোলাত মানৱৰ  আজম্ন প্ৰশান্তি ৰ নিলয়। ময়েই অৰণ্য ধৰিত্ৰী ৰ বুকুত শস্য হৈ ছাঁ দি বৃক্ষ হ ওঁ ,চিৰ সেউজ হৈ, শান্তি ৰ কপৌ উৰুৱাবলৈ ময়েই জীৱৰ জীৱন মহাকাব্যৰ সনাতন জ্ঞান। ময়েই অৰণ্য যুগে যুগে মহা জীৱনৰ,মহা সংস্কৃতিৰ মহা আলিপন। জানিবা ময়েই অৰণ্য। সবিতা দাস মেধি

  শাওণৰ পথাৰ বোকাৰ পানীৰে খেলা ল'ৰালিৰ সেই দিন আজিও আছে মনত , দেখি দূৰৰে পৰা মন-হাঁহ উৰুৱাই ভাঁহি উঠে সপোনৰ দিকচৌ বনত । হালৰ যুটিৰ স'তে মৈত উঠি টানিছিলো কত কঠিয়াৰ ফেৰা, আঘোণত অতাই যোৱা পথাৰত সমনীয়াৰ সতে কাটিছিলো নৰা । বাৰীয়ে বাৰীয়ে আম-কঠাঁলৰ জুতি লৈ লভিছিলো কত আনন, হাঁহি উঠে মনত চিৰিংকে ঘূৰি ঘূৰি নিজৰ মাজত নিজেই মগন । কিন্তু নাই তেতিয়াৰ সুবাস, তেতিয়াৰ ৰং নাই আজি সেইদিন , বিচাৰিছো কতদিন অৰঙে দৰঙে ঘূৰি মনৰ সেই সুবাস ,বতাহত বিয়পিছে লাগিছে অচিন-অজান হাতত থাকি গ'ল ৰুৱাৰ সেউজী ৰং মৈও গ'ল উৱলি । নাঙলৰ ফালতো মামৰে ধৰিল গোঁহালি-ভঁৰাল হৈ ৰ'ল উদং ।   শ্যামল আৰন্ধৰা

আতোলতোল অনুভূতিয়ে গঢ় দিয়ে বন্ধুত্ব বন্ধুত্বৰ এনাজৰীডাল সঁচাকৈয়ে বৰ দৃঢ় অবিৰত নৈৰ দৰে বৈ যায় জীৱনত বিছিন্ন নহয় প্রকৃত বন্ধুত্ব আজীৱন জগতত । হিয়াৰ আমঠু হৈ সুখ-দুখৰ সমভাগী হয় শিৰোমণি জ্ঞান কৰে উভয়ে মুমূৰ্ষু অৱস্থাতো যৎপৰোনাস্তি প্রয়ায়ৰ তিলমানো নকৰে অপচয় । মিছা বন্ধুত্ব সঘনাই হয় লাংপাং কথাৰে উগুল-থুগুল কৰে হৃদয়ৰ মণিকোঠাত আৱদ্ধ নহয় যাতনা পৰ্যন্ত কৰি সাউৎকৰে যায় গুচি মুছাফিৰ সদৃশ । বাহাৰুল ইছলাম (শিক্ষক)

পুৱতিৰ চেচাঁ বতাহজাকত নানা ৰঙী ফুলনিৰ পৰা সৰি পৰিছে ফুল। নিয়ৰে তিয়াই যোৱা দুবৰিবন কেইডালত ল'ৰি ঢাপৰি থকা থুনুক-থানাক ভৰি কেইটাৰ পৰশ পৰা নাই। অপেক্ষাকৃত চিন্তাত মছগুল হৈ ৰৈ আছে। ঘৰৰ কণপোনাটিৰ অসুখ। মাকে মনে মনে চিন্তা কৰি বহি আছে নিৰলা দুখীয়া পজাঁ অন্ত নপৰা দুখৰ সতে সমস্যা ওলাই থাকে আৰু থাকিব। ভগৱানৰ বাৰু চকু নপৰেনে ? পৃথিবীত কিবা আমিহে আছো নি? কিমান মানুহৰ সমস্যা ! তথাপিও আশা থাকিল মনত ভগৱানৰ চকু পৰিলেই হয়। মেটমৰা ডাঙৰীৰ জিৰ্ জিৰ্ শব্দ কৰিব সময় হোৱা নাই। ফুলনিত থকা ফুলৰ গোন্ধ বিয়পি পৰিছে কিন্ত গোন্ধত অমৃত ৰস নাই । কণপোনাটিৰ নাকৰ স্পৰ্শ ফুলৰপাহিত হোৱা নাই । এটি কলি আৰু এপাহ ফুল চিঙি মাকৰ হাতত এইকেইদিন দিয়াই নাই। তাৰ যে অসুখ! আজি বতাহ জাকেও মৌন ভাৱে মন্থৰ গতি লভিছে। আলিৰে যোৱা আৰু ঘৰৰ মানুহক গা-চাদৰখন টানি ধৰিবলৈ খাটনি কৰা নাই। ভতুৱা কুকুৰটোৰ ভোকভোকনি বৰ্তমান বন্ধই, খেৰত গাত কৰি সোমাই সি ডিঙি মেলি চাইছে জানোছা কণপোনা খেলিবলৈ আহিছে। মাকৰ উমাল বুকু আজি উদং মা মা কৰি মতা মৌ সনা মিঠা মাতৰ ধ্বনি বন্ধ হৈ আছে আনানুষ্ঠুপিয়াকৈ বন্ধ হোৱা দৈনন্দিন কাৰ্যপ্ৰণালিৰবোৰৰ নিয়ম মিলা নাই। মনৰ উগুল-থুগ...

জীৱনৰ শব্দ বিলাকত মই হেৰাই যাও     তোমাৰ কলিজা কপোৱা  হাঁহিতোৱে মোক আমনি কৰে  নিশাৰ নিসংগতাৰ মাজত মোৰ মনৰ আইনাত ভাহি উঠা তুমি নামৰ ছবি খনক বহু কথাই কও বাস্তৱত তুমি বিহীন যান্ত্ৰনাত চতফতাই ঘূৰি ফুৰো মহানগৰীৰ অলিয়ে গলিয়ে পদপথত খিল খিলাই  হাঁহি থকা শিশুতিয়ে মোক দেখি কান্দোনত চি‍ঞৰে পাগল আহিছে বুলি  সিঁহতৰ ভয়বোৰে দেখিলে  আজি কালি মোৰ  বহুত ভাল লাগে  কিয়ো জানো সিঁহতৰ  ভয় বোৰে মোক  মনত পেলায় তুমি  দিয়া যান্ত্ৰনাৰ  সেই নিচাসক্ত প্ৰেমৰ বেলাবোৰলৈ  তেতিয়াই মই তুমি নামৰ উশাহটোৰ প্ৰতিধ্বনি শুনো মোৰ হদয়ৰ কোনোবা কোণৰ পৰা।                                                                                  মিন্টু শৰ্মা বৰকটকী  

  এৰি অহা দিনবোৰ অতীতৰ বুকুত সঁপি দিছোঁ আজি স্মৃতি বোৰ ৰোমন্থন কৰি তোমালৈ লিখিছোঁ..... কাগজৰ পৃষ্ঠাখন শব্দৰে ভৰাই তুলিব পাৰি কিন্তু! আজিচোন লিখোঁ বুলিও লিখিব পৰা নাই হাতৰ কলমটি বাৰে বাৰে ৰৈ গৈছে অনুভৱ বোৰ দুচকুলৈ আহি কাগজত পৰিছে বহু কথা আছিল তোমাক কবলৈ পিছে লিখিবই যে পৰা নাই নিলিখা বোৰো চাগে তুমি বুজিবাই তোমাৰ সুখ বোৰ মই তোমাৰ অজানিতে মোৰ জীৱনৰ মোৰ হাঁহি কৰি লম তুমি যতেই থাকা তোমাৰ দুখ বোৰ মই মোৰ মাজতেই সামৰি থম মই টো নোৱাৰিম তোমাক আজি দেখা দিব .... মোৰ যে সেইদিনাই সকলো শেষ হৈ গল তুমি আনৰ হোৱা কথাতেই মোৰ বুকু খনি উকা হৈ ৰল নোৱাৰোঁ নিলিখো ! মোৰ চিঠি খনি কালি তোমালৈ ডাকত দিব নোৱাৰোঁ ।                              Chi Mi Phukon

ভালপাওঁ তোমাক বুজাব নোৱাৰাকৈ হিয়াত সোমালা  গুপনে গুপনে পচোৱা হৈ.... মোৰ সাহস নাই জানা তোমাক ক'ব পৰাকৈ ভয় হয় কিজানিবা অনাদৰ কৰি গুছি যোৱা বহু দুৰলৈ ভাৱিলেই বুকু কপি যায় জানা কেনেকৈ থাকিম মই তোমাক নেদেখাকৈ সেয়ে ...... ভাৱিছো একো নকওঁ তোমাক থাকা তুমি তোমাৰ জীৱনৰ লগত আৰু মই... মই থাকিম সংগোপনে তোমাৰ ছায়া হৈ... মোৰ সৰু সৰু সুখৰ তোমাক অংশীদাৰ কৰিম কিন্তু তোমাৰ দুখ বোৰ মই সামৰিম |  জানানে.. বৰ কষ্ট হয় অ' যেতিয়া তোমাক আনৰ লগত দেখো ভিতৰি ভিতৰি মৰহি পৰো মই কিন্তু কি জানা একপক্ষীয় প্ৰেমৰ বোলে বহুত শক্তি হাঁহি হাঁহি লুকুৱাব পাৰে বুকুৰ বেদনাখিনি.. কেতিয়াবা খুওব খং উঠে তোমালৈ কিয় নুবুজা তুমি মোৰ মনৰ কথা কিয়...কিয় নেদেখা মোৰ দুচকুত ভালপোৱাৰ ভাষা সকলো কথা জানো ক'ব লাগে.....? অভিমানত মুখ ফুলাই থাকিবৰ মন যায় তেতিয়া কিন্তু.... সেয়াও যে কৰিব নোৱাৰো মই তোমাৰ মাতত কি এনে সন্মোহিনী আছে শুনিলেই পমি যাঁও ক'লৈ যে উৰি যায় মোৰ খং ভাৱিয়েই পাৰ নাপাওঁ..... ফাগুনে লঠঙা কৰা গছজোপাটো থাকে প্ৰত্যয়, প্ৰত্যাশা আৰু সম্ভাৱনা মোৰ জীৱনত যে একোৱেই নাই কোনোদিন নুফুলে তাত ৰঙীন ফুল কোনোদিন নালাগে জেতুকাৰ বোল... কো...

সাগৰ দেখিছা তাৰ বিশাল বুকুত কত যে ঢৌৰ লহৰ মন কৰিছা দেখি ভাল লগা এই ঢৌবোৰে কঢ়িয়াই ইতিহাসৰ কথা সৰু-বৰ বহুতো মুকুতা মণিৰে গঠা। সাগৰৰ ঢৌৱে যেতিয়া ভৰি দুখনি চু্ৱে হিমচেচা অনুভূতিবোৰ বৰফ হৈ গলিবলৈ ধৰে আশীৰ্বাদবোৰ হিয়া উজাৰি বৰষুণ হৈ পৰে, সাগৰ, তুমি সদায় একেদৰেই থাকা তোমাৰ বুকুত যেন কাহানিও ধুমুহাৰ সৃষ্টি নহয় যি ধুমুহাই সহস্ৰজনৰ জীৱন কাঢ়ি লয়। তোমাতে কেন্দ্ৰ কৰি তোমাৰ আশে-পাশে থকা জীৱ জগতৰ দীৰ্ঘায়ু কামনাৰে....                       ৰানু দেৱী

মহাকালে নাচিছে। চাৰিওফালে ব্যাপ্ত আজি নৃত্যাঅগ্নিৰ ফৰিঙটি অবুজন সৃষ্টি । কপিব ধৰিছে আজি নৃত্যৰ তালে তালে। দয়া নাই ক্ষমা নাই  মৃত্যু  দেৱতাৰ। কৰিব সকলো শেষ অৰ্ধমৰ আছে লেখ। নিকা হ'ব সমষ্ট জগত মৃদংগৰ তালে তলে। নাচে আজি মহেশ্বৰে আউলি বাউলি কেশ নকৰিলে অভিশেষ পবিত্ৰ গংগা ধাৰাৰ। কপালতে অৰ্ধচন্দ্ৰ সিয়ো আজি ভয়বন্ত। কৰযোৰে কৰে নতি শান্ত হোৱ পশুপতি। দেখা দিয়া সাম্য ৰূপত ।।                       ✍   মিন্টু শৰ্মা বৰকটকী

ৰুণজুণ ৰুণজুন নুপূৰৰ ধ্বনি গিৰগিৰ গিৰগিৰ মাদলৰ ধ্বনি জাকি মাৰি ওলাই আহে কোন নাচনী এয়াচোন বাৰিষাৰ বৰষা ৰাণী... সেউজীয়াৰ সাজত ৰঙীন বুটা গুণগুণাই উৰিছে সখীয়তী পখিলা বতাহৰ সুহুৰিত ওমলে কোন সৰগৰ পৰী এয়াচোন বাৰিষাৰ বৰষা ৰাণী... উত্তাল ঢৌৰ তৰংগত কঁপি উঠে ততিনীৰ উফন্দা বুকু ডাৱৰৰ ভাজত সলাজ-লাজে লুকায় উমাল দিনবন্ধু কাৰ শীতল স্পৰ্শত প্ৰকৃতিয়ে পাহৰে প্ৰতিটো দুখ আৰু আঘাতৰ নাম ? তায়েইচোন বাৰিষাৰ বৰষাৰ গান তায়েইচোন বাৰিষাৰ বৰষাৰ গান আফুলন আফুলন হৃদয়ৰ গান...                                        দীপিকা গোহাঁই ফুকন

  ৰিমঝিম বৰষুণ জাকে `     নমাই আনিলে শাওণৰ বতৰা |           কলিয়া মেঘৰ দূত হৈ সাক্ষী দিলে                     মেঘালী কলহৰ কাণে ঢলা                               শাওণৰ এজাক বৰষুণ || বতাহ-ধুমুহা বৰষুণে , বিজুলী মাহীৰ সতে              উদুলি-মুদুলি , আকাশে মাদল বায় |                    যেন বাৰিষাৰ উৰুকা ঐনিতম গায় |                          ভেকুলীয়েও আনন্দত বাৰিষাৰ                                    ৰাগ টানি টোৰ-টোৰায় || শাওণৰ বৰুণ যুগীয়া আকাশত            এতিয়া মেঘৰ সবাহৰ গুম-গ...

হাজাৰ বন্দুক বাৰুদে কৰিব নোৱাৰে যি এটা কলম অকলেই এক অক্ষৌহিণী। জাতিৰপিতা মহাত্মা গান্ধী " অহিংসাই পৰম ধৰ্ম " তেওঁৰ মূল বাণী । অসহযোগ আন্দোলনেৰে ভাৰতবাসীক উজ্জীবিত কৰি দেশৰ স্বাধীনতা আনি থৈ গৈছে আমালৈ সোনালী ভাৰত গঢ়ি। ইংৰাজৰ বৈজ্ঞানিক প্ৰযুক্তি পৃথিৱীত ৰাজ্য পতা নিজ দখললৈ নিয়া তেওঁলোকৰ যি কুবুদ্ধি সকলো ধূলিসাৎ কৰাৰ মূলতে আছিল কলমৰ বিৰাট মহান শক্তি ।।।।।।                                 ✍   জিলমিল জোনালী                                                   বৰপলহা ,  বাইহাটা চাৰিয়ালি

ধুনীয়া আমি ধুনীয়া  হয় , আমি ধুনীয়া আপুনি , মই,আমি আপুনি আপোনাৰ ধৰণেৰে আৰু মই মোৰ । আপোনাৰ ৰামধেনু ভাল লাগেনে? আপোনাৰ ফুল ভাল লাগেনে, ৰঙা , নীলা, হালধীয়া আদিবোৰ? আপোনাৰ পৰ্বত, পাহাৰ, মালভূমি, সমভূমি, নদী, গছ , সাগৰ , আকাশ চাই ভাল লাগে? মোৰ ভাল লাগে । প্ৰকৃতিপ্ৰেমী হয় নে নহয় নাজানো  কিন্তু প্ৰাকৃতিক ভিন্নতা মোৰ প্ৰিয় । সকলো ধুনীয়া ভিন্নতাৰ সাঁজত  সকলো আপুনি ,মই ,আমি ... ধুনীয়া হোৱাৰতো সংজ্ঞা নাথাকে । আপুনি ধুনীয়া হ'বলৈ আন দহজনৰ স্বীকৃতিৰ প্ৰয়োজনীয়তাও নাথাকে । আপুনি ধুনীয়া আপোনাৰ মাজতে । আপুনি প্ৰথমে নিজক ধুনীয়া বুলি মানি লওঁক । তাৰ পাছত আনক । মাত্ৰ..…তুলনা নকৰিব ।  আপুনি ধুনীয়া আপোনাৰ ধৰণেৰে  আৰু মই মোৰ ধৰণেৰে ।  ✍️ ঋতুপৰ্ণা দত্ত

প্ৰিয়তম সখা মোৰ সুখ-দুখ ,বিপদ-আপদৰ বেলিকা  সংগী হৈ তুলি ধৰে যি সেয়া সখা মোৰ যাৰ ডেউকাৰ তলত নিচিন্তকৈ বাস কৰো সেয়া সখা মোৰ কজলা জামুৰ বৰণ লোৱা পোহৰ বোৰটো ছায়া হৈ সাহস দিয়ে যি সেয়া সখা মোৰ  বিস্বাস অবিস্বাসৰ দুমোজাত ৰৈ থকা সময়ত আস্বাসেৰে আগুৱাই নিয়ে যি সেয়া সখা মোৰ... হে , মোৰ প্ৰিয়তম সখা  বজাই যোৱা তোমাৰ সুৰিয়া বাঁহিৰ সপ্তসুৰৰ ৰাগ সেই সুৰৰ তালত তাল মিলাই আগবাঢ়িব মোৰ বেসুৰা জীৱনে  প্ৰতিটো সম্ভাৱনাময় বাট...।                                🖎 দীপিকা গোহাঁই ফুকন

শীতৰ ঠৰঙা লগা সময়ক  বিদায় দি এসোপা সেউজীয়া সপোনৰ বুকুচাত আহে প্ৰগলভা বসন্ত লগত লৈ আহে প্ৰকৃতিক ৰঙীন ৰঙেৰে বুলোৱা সীমাহীন চিত্ৰ । বোকা মাটিৰ মতলীয়া সুৱাস উলোন্দা আকাশক বলিয়া কৰা বাউলী বতাহ বতাহত প্ৰাণ আহে প্ৰাণত উশাহ আৰু উশাহত আশা বোৰে  এটি বালিমাহী চৰাই হৈ দেও দি নাচে.... শুকান পথাৰ খনে দেখে উৰ্বৰা হোৱাৰ সপোন সগৰ্ভা হোৱাৰ হেপাঁহত খৰশ্ৰুতা ততিনীৰ উন্মনা নাচোন কৃষকৰ মুখত ফুটি উঠে বনগীতৰ অমিয়া সুৰ কাণত অহৰহ বাজি থাকে পথাৰৰ ৰাগি লগা এটি চিনাকি সুৰ । হয়,মই বসন্তৰ বাউলী প্ৰিয়া কেতেকীৰ বিননিটো পুনঃমিলনৰ প্ৰতিশ্ৰুতি বিচাৰি পায় আনন্দত নাচে এধানি হিয়া হুমুনিয়াহত পৰিণত হোৱা আশা বোৰে যেন এতিয়াই  টগবগীয়া এটি সপোন হৈ আল্পনা আঁকে পুনৰ জীৱন যুজত জয়ী হোৱাৰ.....।                                                                                 ✍  দীপিকা    ...